Annem Türkçe bilirdi çünkü annaannem Türkmen idi. Köyde annemden başka Türkçe bilen kadın hatırlamıyorum. Erkekler ise çatpat bilirlerdi. O da askerde öğrendikleri idi. Askerde öğrenilen ise zamanla unutulmaya yüz tutuyordu. Ben İlkokul 3. sınıfa kadar Türk Köylerinde okudum .Çünkü köyümüzde okul yoktu. yedi-sekiz yaşlarında idim . Babam eşeğe binip beni kucağına aldı ve 30km uzaktaki bir Türkmen Köyü olan YUKARISÜLMANLİ Köyüne gittik. O köyde bir amcazademiz vardı. Babam beni eşekten indirdi ve eve girdik Babam : ''Bu çocuk burada okuyacak'' Dedi.
1965 yılından sonra , bizim Kürt dağ köylerinde, Müthiş bir TÜRKÇE öğrenme sevdası gelişmişti. 27 Mayıs Darbesi kendi açısından çok başarılı bir proje geliştirmişti. Türkiye'de Kürt kalmayacaktı, herkes TÜRKOĞLU TÜRK olacaktı.
''Tarxana qeşk é
Tulux Meşk é
Öküz ga é
Saman qa é''
Türkçe öğrenmeye bu tekerleme ile başlanıyordu. Hiç Türkçe bilmeyen bu dörtlük ile tarhananın, tulukun, öküzün ve samanın adını öğreniyor ve bilgiçliğini kanıtlamak için de bir başkasına soruyordu...
1962 Eylül'ünde okullu olmak üzere babam eşeğe binip beni kucağına alarak, Yukarısülmenli Köyünün yolunu tuttu. O köyde uzaktan akrabamız bir amcadede vardı. Onların evinde kalıp okula gidecektim.
Yukarısülmenlide kalacağım evde ve bütün köyde herkes Türkçe konuşuyordu. Kimse Kürtçe bilmiyordu. Sadece kaldığım evin amcadedesi Kürtçe biliyordu.
Ben lal oldum, herkesde bana oldu lal. Babam çekip gitmişti. Üzüntüten göğsüme bir yumruk saplanıyordu. Orta yerde ağlamaya utanıyordum. Öyle ya ''Erkekliğe bok sürmemem'' gerekiyordu. Evin avlusu içindeki tuvalete gidip ağlıyordum. Sonra da gözlerimi silip oturuyordum.
Gidişimin üçüncü günü evin büyük oğlu işaret etti ''gel'' diye . Takıldım peşine , bir kova da yoğurt almıştık, okula gittik. Yaşlı ve bir gözü görmeyen Muallim İsmail'in yanına gittik. İsmail Bey bana birşeyler sordu ama ben hiç birşey anlamadım ve de cevap veremedim. Beni okula almak istemedikleri anlaşılıyordu.
İsmail Hoca'nın işine de gelmediğim anlaşılıyordu. Bir soru daha zorlaştırarak sordu sanırım son sorusu idi. Yarımyamalak anladığım kadarı ile 1, 2, 3, .. dedim. Evet der gibi baş salladı... Ve seri bir şekilde 63 e vardım eli ile ''dur'' dedi Beni yazdı.
Kasım ayında Goçaryon'daki babama mektup yazdım. Mektubumu dam başında köylüler bir arada okumuşlar. Hayret edip ''Vay beee!!! '' çekmişler. Bahara doğru benim yazılarımı Arguvan İlçe Millieğitim Müdürlüğü panosuna asıyorlardı. Babam ilçede yakaladığını , Milli Eğitimdeki panoya götürüp yazılarımı gösteriyordu. Yukarısülmenli'nin ''en çalışkan çocuğu'' bir Kürt olmuştu.
Ertesi yıl Yukarısülmenli Köyüne gitmek istemediğimi söyledim, yani isyan ettim ama nafile babam beni Eymir Köyüne Halama (bizde halaya BİBİ derler ) götürüp teslim etti. Eymir de bir Türkmen köyü idi ve memuru çoktu. Gelişkin idi. Ancak övünmek gibi olmasın benden iyisi yoktu :)
Artık yaz tatillerinde ve sömestr tatilinde Goçaryonlu çocuklara Türkçe sorup ,öğretiyordum. Türkçe öğretmek en popüler statü idi. 27 Mayısçılar işinin tam erbabı idi.
1965 Yılında Aşiret Nahiyesi Bırik (BIRKAN) da okul yapılmış ve Malatya Valisi Cezmi Kartay okul açılışına gidecek. Babam Goçaryon Köyü Muhtarı olarak haber almış ve ilk işi bir bayrak bularak , (köyümüze T.C. Bayrağının ilk giriş tarihi :) tellal çağırtmış . ''Yarın terbé şéx'te valinin önü kesilecek ve köye bir öğretmen istenecek''ti.
Ertesi gün 83 tane çocuk Terbé şéx'te valinin karşısına dikilir. En öndeki çocuğun elinde bayrak ile.
Valinin bu işten haberi yok tabi JEEPinden iner ve ''bu ne iş'' Der. Babam da ''Bir tane öğretmen istiyorum, oğlum başka köylerde okuyor, bu çocuklarda hiç okumuyor''Der. Vali çocukların karşısına geçer, alışılmış gür bir sesle ''Günaydın çocuklar'' der ama kimsede ses yok çünkü ''Günaydın'' anlamı bilinmeyen bir kelime... Cevap alınmayınca da vali tekrar gürler, ''Nasılsınız çocuklar'' der, sadece bir çocuktan ses çıkar ''iyiyiğ'' Der.
1965 güzünde, Malatya Valisi Cezmi Kartay Muhtarı babam Hıdır Çabuk olan GOÇARYON Köyüne bir ay sonra Hacı Karlıdağ adında bir öğretmen yollar.
Öğretmenin kalacağı yer yok , bizim evimizde uzun süre kalır. Okul yok tek göz bir dam bulup okul yaparlar.
Ve ertesi sene ben köyümde okula gitmeye başladım.
E.! Valla bugün övünmek hoşuma gidiyor, tutmayın beni. İki yıl da köyümde okula gittim hemde çebişlerimi de yayarak. 5. sınıftan mezun oldum Malatya'da yatılıortaoluk sınavlarına girdim. Önüme getirip bir test koydular. ''Alla allaaa bu da ne ?'' Bir görevliye seslendim ''ben cevapları nereye yazacam'' diye... Görevli mümeyiz öğretmen bana acı ile bakışı hala canlıdır. ''Sen hiç test görmedin mi?'' Dedi. ''Hayır '' dedim. ''Oku bakayım şu ilk soruyu'' dedi. Bende okudum. a), b), c), d) şıklarını da okuttu. ''Sence doğru olanı hangisi?'' Dedi. Kendimce doğru olanı söyledim. ''Bunu işaretle'' dedi.
Test ve zaman ilişkisini bilmiyordum 100 sorudan 71 tanesini cevaplandırdım.
Sınav sonucu, MALATYA İKİNCİSİ OLMUŞTUM. Vali beyden babama ve öğretmenim Battal Baki Çıplak'a ''TEŞEKKÜR'' yazısı gelmişti.
Değerli öğretmenim Battal baki Çıplak ömrü uzun olsun sağlıklı ve hayatta varsa inanmayan sorsun :)
GELELİM İŞİN ASLINA: Ana dilimde , orda burda ezilmeden okuyabilseydim, ŞİMDİ İSTANBUL VALİSİ İDİM :) Ancak bana öğretmenlik yolu programlanmıştı. NEDEN BİLİYOR MUSUNUZ? Bitlis ,Adilcevaz ve Mutki'de Gümüşane Kekit Çamur Mezrası'nda, Malatya İzollu ve Atmi Aşiretlerindeki Kürt çocukarına TÜRKÇE ÖĞRETMEK İÇİN.
Amaçlarına ulaşabildiler mi? Hepiniz şahidsiniz ki oyunları bozuldu. Arkalarında dünyanın en politize olmuş Kürt Halkını bırakarak gittiler.
''Tarxana qeşk é
Tulux Meşk é
Öküz ga é
Saman qa é''
20.07.2015
mehmet ali çabuk
BENİM ÇOCUKLUĞUMDA KÜRT KADINLARI TÜRKÇE BİLMEZLERDİ
