Güveçli Köyünden Hüseyin Demir vefat etti.
Yaşamımızın her anına yeni bir insan girerken, yine bir insan çıkıp gidiveriyor. Çoğu kez girenlerin ve çıkanların farkına bile varmayız. Ama hatırası olanlar müstesna… Hatırası olan, yani ortak bir hafızası, ritmi, acısı, paylaşımı, yürüyüşü olanların çıkıp gitmesi ile oluşan boşluktan fark ederiz, ne denli değerli olduklarını… HüseyniAlo (Hüseyin Demir) bıraktığı boşluktan anladık, gittiğini…
Köyü ikiye ayıran derenin karşısında olan 3 evin tam ortasında… Beklerdi, dinlerdi, seslenirdi, hissederdi. Bizim onun algısındaki yerimiz, suretimiz sesimizdi. Yıllar üstünden geçerdi, o yine tanırdı, ayırt ederdi sesimizin tınısından kim olduğumuzu. Yolumuz evinin önünden geçtiği için bazen ayak sesimizden kim olduğumuzu tanıyacak diye hissederdik.
Gönül aynasında seyrederdi dünyayı, insanları… Kimseye tuzak kurmadı. Sözlerle vurmadı. Pusuya yatmadı. Olduğu gibi göründü, göründüğü gibi olmaya çalıştı. Haksızlığı söyledi, karşısında durdu. Hakkın daimi dostu oldu.
Ölümsüz ruhun yansıması olan sesi her daim tok idi. Akan derenin sesine eşlik eden sesi akıp giden hayatın hikâyesi gibiydi. Akan dereyi her daim besleyen kaynaklar vardı. Kar suyuna muhtaç değil yerin derinliklerinden çağıldayan duyarlılığı vardı. Umutsuzluğa yer yoktu, onun literatüründe. Olmuş olanı mütevekkil karşılar, yarını gözetlerdi.
Gavurhacılıların damadıydı… Hiç dışardan gelmiş gibi olmadı, hep içerden biri oldu.
Hakkını bizlere helal ettiğine eminim. Bizimde –varsa- hakkımız helal olsun.
Kar beyazlığında yüreği yine karların yeryüzüne kefen olduğu zamanda son yolculuğuna çıktı. Karları kendine kefen yaptı, aktı yeryüzünün damarlarına… Allah rahmetiyle kuşatsın… Mekânı cennet olsun…
Rüstem Budak
