Çırmıhtı’ya sık sık giderim. Bir hafta gitmezsem, hayatımda bir eksikliğin olduğu hissine kapılırım. Yeni adı Yeşilyurt olan bu güzel ilçemiz, Malatya’ya en yakın ilçelerimizdendir. Bu nedenle de Çırmıhtı’ya yaya giderim. Yol boyu sıralanan bahçeler, her mevsim bir başka güzeldir. İlkbaharda kayısılar, gelin gibi donanır. Patlamış mısırlarla bezenmiş bir güzelliktir kayısı ağaçları. Yazın, sapsarı altın takmış görünür. Kışın, karlar altında hasrettir. Güzünse vedanın buruk rengi, sapsarıdır; arada kırmızı ve yeşillerle bir başka güzeldir. O nedenle, ancak yürüyerek gidilirse Çırmıhtı’ya, tüm bu güzellikler yaşanabilir.
Ben de öyle yaptım, doğanın değişen tüm renklerini gördüm, yaşadım. Çırmıhtı’nın sokaklarında dolaşmaksa pek keyiflidir. Mevsim uygunsa çocuklar, kadınlar kapı önlerinde olurlar. Kimi zaman biber, tevek, sumak, tarhana, bulgur, erişte, yufka ile uğraşan kadınlarla keyifli sohbetler gerçekleşir. Konukseverlikleri, insanı mutluluktan adeta kanatlandırır. Bu kez, soğukların kol gezdiği sokaklarda neredeyse kimsecikler yoktu.
Ama öyle bir durumla karşılaştım ki daha önce ne gördüm ne de duydum bunun gibisini. Orta yaşın üstünde bir kadın ve bir erkek dama çıkmışlardı. Ne var bunda, dama çıkmanın neresi ilginç, diyeceksiniz. Buraya kadar, bunu söylemekte haklısınız. Ya bundan sonrası? Dört ucundan tutarak zorla, sürükleyerek getirdikleri taban halısını, güneş enerji sisteminin ısıtıcı panellerinin üstüne serdiler. Dayanamadım sordum. Bu mevsimde halı yıkanır mı? Oraya kuruması için seriyorsunuz; ama çok geç kurumaz mı, dedim. Kadın gülümseyerek beni hayretler içinde bırakan yanıtını verdi. Halıyı, güneş enerji sistemi panellerini korusun diye sermişler panelin üzerine. Yoksa halı, ıslak değilmiş. Havalar soğuyunca paneller donuyormuş. Sonra da çatlayarak kendilerine masraf çıkarıyormuş. Panelleri halıyla örterek donmaktan kurtarıyorlarmış. Çırmıhtılılar çok akıllı, zeki olur, derlerdi de bu kadarı da fazla. En azından, bence fazla…
Sultan KILIÇ
.jpg)
