Özgürlük sona erdi... Yıkıldı evler. Kesildi, kollarıyla su taşıyarak yetiştirdikleri ağaçlar.
Şimdi Malatya'nın Beydağı yamaçlarında yünler yıkanıp çırpılmıyor, yorganlar köpünmüyor, yufkalar pişirilmiyor, kapı önlerinde çay eşliğinde sohbetler edilmiyor. Turşular birlikte vurulmuyor. Evde tuz kalmadığında açık kapıdan komşuya dalınamıyor, bir avuç tuz istenemiyor. Bayramlar birlikte kutlanmıyor. Cenazeler birlikte defnedilmiyor, acılara merhem olunmuyor. Savaş artığı yıkıntılar, molozlar, sahiplerini arayan kediler var bu yamaçlarda...
İmece usulü yaşanan bu hayatların bağları, kepçe darbeleriyle paramparça edildi. Orada yaşayan insanlar, bu dağılmaya ‘hayır’ mı dedi? Ne gezer! Daha yıkım gerçekleşmeden dolaştığım yerlerde rastladığım kadınlar, yorganlarını rahat ortamda son kez köpümenin telaşındaki kadınlar, bir an önce ‘kat’a çıkma hevesindeydiler. Kurtuluşu apartman dairesinde görüyorlardı.
Haklısınız, sekiz ayımız dışarıda, kapı önlerinde geçiyor. Her işimizi, her sevincimizi, her üzüntümüzü paylaşıyoruz. Ama kışı çekilmiyor bu gecekonduların, çoğunun banyosu, tuvaleti evin dışına eklenmiş durumda. Apartmanda temiz temiz oturacağız, diyorlardı.
Birkaç yıldır 250 lira kira yardımıyla ‘kat’larda oturan Beydağlarının gecekondulu kadınları, yakınmaya başladılar çoktandır. Kira yardımının yetersizliğinden, ellerin evinde oturuyor olmaktan, yalnızlıktan, kimsesizlikten. En fenası da apartman yaşamının kırmızıçizgilerinden. Küçük de olsa bahçeli gecekondularında yaptıkları pek çok iş, pek çok etkinlik, apartmanda yasaktı.
TOKİ, yangından mal kaçırırcasına gecekonduları yerle bir etmişti. Öyle hızlı bir yıkımdı ki, gören de ertesi gün yeni temeller atılacak, bir yıla varmadan hak sahiplerine daireleri teslim edilecek sanırdı.
Hak sahipleri dedikse, eski gecekondularından hak ettikleri, peşinata sayılarak ömürleri boyunca taksit ödeyerek çocuklarına ya da torunlarına ev bırakacak olanlar. O zamana kadar bu yeni binalar da eskir, tam da torunların olmuşken yeniden yıkılırsa hiç şaşmayın, derim.
Sultan Kılıç
